Bij JSP records zijn ze het gewoon om ouder werk terug op de markt los te laten. Nu hebben ze daar een serie uitgebracht om bijna verloren gewaande opnames nieuw leven in te blazen. Onder het moto’30th Anniversary Re-issue’ is er dit jaar ook eentje bij van Jimmy Rogers samen met Left Hand Frank.  Dit album werd dus 30 jaar geleden opgenomen na een bezoekje van Jimmy en Frank aan Engeland.

Jimmy Rogers (3 juni 1924 - 19 dec 1997) voorstellen is overbodig. Jimmy was vooreerst bekend als lid van de Muddy Waters band in de jaren vijftig. Hij werd geboren in Mississippi en leerde samen met Snooky Pryor mondharmonica spelen en later toen hij gitaar leerde spelen trad hij op met Robert Lockwood Jr.

Na het verlaten van Muddy Waters koos hij voor een solo carrière en nam op het Chess label ’Walking By Myself’ op, een nummer dat hij schreef met Big Walter Horton.  Als bluesman bleef Rogers trouw aan de Chicago bluesstijl. Begin jaren zestig werkte hij nog samen met Howlin’ Wolf maar begon later toch opnieuw aan zijn solo carrière te werken. Jimmy werkte voor diverse platenlabels zoals Antone’s bij wie hij het album ‘Ludella’ opnam. Voor Blind Pig nam hij ‘Feelin’ Good’ op. In 1995 kreeg zijn album ‘Blue Bird’ een AC Handy award en datzelfde jaar werd Jimmy Rogers opgenomen on de Blues Hall Of Fame en bleef toeren tot aan zijn dood in 1997. Een bluesman ‘tout court’.

Frank Craig aka Left Hand Frank speelt als linkshandige op een rechthandige gitaar en dat leerde hij eerder uit noodzaak omdat die tijd linkshandigen nog niet zo een groot aanbod hadden van gitaren.
Frank trok reeds als 14-jarige de wijde werled in was nog te jong om in de gereputeerde bluesclubs zoals de Zanzibar op te treden. Hij bleef die tijd zijn job als side-man trouw en speelde o.a. met Willie Cobbs, Jimmy Dawkins, Junior Wells en natuurlijk met Jimmy Rogers. Eind jaren zeventig was Frank verplicht zijn gitaar aan de haak te hangen door gezondheids  problemen.

Deze ‘The Dirty Dozens’ werd hoofzadelijk opgenomen in de gekende ‘100 club’ in Londen. De heruitgave van dit album valt dus in 2009 samen met de 30 jarige verjaardag ervan. Het is eerder een hebbeding want de mensen van JSP recordings hebben niet al teveel tijd gestoken in het filteren van dit album en klinkt het daarom ook als eentje van 30 jaar geleden en zo behouden ze de 'real spirit'.
Onder de 15 tracks die dit album rijk is zitten er toch wel enkele pareltjes als ‘Good Old Chicago Blues’. Ook op nummers als ‘You’re Sweet’, ‘Crazy Woman Blues’ en ‘Dirty Dozen’ komt eigenlijk geen slijtage en worden de liefhebbers van de ‘Old School’ blues in de watten gelegd.

Uiteraard mogen klassiekers als ‘Rock This House’ en ‘Chicago Bound’ niet ontbreken en daarmee is het in feite eerder een album om te beluisteren eerder dan op te dansen. Het nageslacht kan zo natuurlijk ook het ‘real thing’ ontdekken.